De afgelopen tijd is het wat stiller geweest op mijn blog. Zoals jullie wellicht weten ben ik verpleegkundige en zeker in tijden van ‘Corona’ was het een hectische periode.

In landelijk perspectief hebben we een fractie van het totaal aantal besmettingen meegemaakt. In sommige verpleeg- en verzorgingstehuizen ging het er zwaar aan toen. Wel zagen we elk moment de eenzaamheid bij de cliënten, veroorzaakt door het virus.

Zelf stonden we dagelijks oog in oog met een virus die onzichtbaar was. We waren paraat en beschermd in situaties waarin het nodig was. Toch waren we niet onoverwinnelijk.

Het trof ons hard toen één van ons werd geraakt door het virus. Het ene moment eet je een kibbeling tijdens de lunch en het volgende moment krijg je te horen ‘het gaat niet goed, ik word opgenomen in het ziekenhuis’.

Nu ruim 10 weken later, is de corona gesust, hopelijk voor een lange tijd. Mijn lieve collega krabbelt weer op, een kibbeling heb ik nooit meer gegeten.

In de afgelopen 10 weken heb ik niet stil gezeten, want naast het werk ging ook het ‘gewone’ leven door. Waaronder mijn opleiding aan de Fotovakschool.

Ter aanvulling van mijn portfolio heb ik (enkele) van mijn naaste collega’s op de foto gezet.

  • corona portret zorgmedewerkers